Katarzyna Kujawska-Murphy | Obiekty identyfikujące: stal, narzędzie, gwóźdź, robotnik. Tkanka domu

Katarzyna Kujawska-Murphy | Obiekty identyfikujące: stal, narzędzie, gwóźdź, robotnik. Tkanka domu

wernisaż: 14.02.2024, g. 18.00

Galeria Nowa Scena UAP, Al. Marcinkowskiego 28

15.02-3.03.2024

Katarzyna Kujawska-Murphy

Pozostawiając na boku interpretację, która rodzi się dzięki użytym obiektom i ich śladom, warto przyjrzeć się samym rytmom, alternacyjnym układom, równowadze między ciągłością elementarnych figur i ich braku. Brak wizualizowany jest za pomocą rysowania cieniem. Między wychodzącymi na zewnątrz wewnętrznymi fragmentami tkanki budynku, tworzy się ścisły związek – elementy te wzajemnie się dopełniają, dookreślają. Sens tego precyzyjnie skonstruowanego utworu nie wyrasta zatem jedynie ze stalowej duszy domu, ponieważ nie może ona być analizowana bez uwzględnienia towarzyszącemu jej czasowi, który przyczynia się do entropii. Między szkieletem domu  a jego cieniami na zewnątrz istnieje relacja współzależności. Problemem jednak zasadniczym dla mojej instalacji będzie sytuacja ekstremalna, gdy fragment nie tylko podporządkuje sobie przestrzeń zewnętrzną, światło i jego brak, ale będzie jedyną pozostałością tkanki domu.
–
Entropia związana z życiem, a w moim rozumieniu też z miastami, murami, jest w mojej sztuce wizualizowana jako fragmentaryzacja ludzkich osiągnięć, architektury i samego człowieka, którego fragmentaryczne myślenie i czucie łączy Czas. Nieobecność i pragnienie nieosiągalnego jest znacznie silniejszą siłą napędową. Produktem porządku społecznego są ślady, które definiują napięcia pomiędzy wewnętrznym bezruchem a czasem. Artystyczna wizualizacja i komunikacja aktualnego umysłu człowieka w mieście oraz świadomość i pragnienia odnajdujemy w instalacji, rysunku w przestrzeni, wideo. Autoportret bez siebie przedstawiony jest w odbiciu lub kontekście psychicznej i fizycznej symetrii i wskazuje na przesunięcia w porządku w codziennym życiu. Obiekty poddane są napięciom sił fizyki, grawitacji, co ma wskazać na psychiczne i fizyczne negatywy, „brak”, podążanie za nieobecnym. Tożsamość połączona przez pamięć. Pamięć jednak również ulega degradacji i entropii. Fragmenty rur – szkieletów miasta i fragmenty wspomnień, to budulec moich konstrukcji.
Wiertło – przewodni motyw instalacji symbolizuje niewinny spiralny estetyczny przedmiot o wielkiej mocy, a wizualizuje umysł człowieka.
–
Aby zorganizować przestrzeń, wskazać „ślad” czasu, udzielić należy odpowiedzi na pytanie czym  jest strategia ukazania tkanki architektury oraz co rozumiem pod pojęciem strategii. Odpowiedź na pierwsze  pytanie, czym jest „tkanka domu”, uznać można za stosunkowo prostą: stanowi ona sygnały w postaci znanych elementów linii, kątów wypracowanych podczas zakładania wszelkich ukrytych w ścianach stalowych instalacji użytkowych, które są dla mnie elementem modalnym. Strategia, zaś, odpowiada za budowanie rytmu, wyznaczanie akcentów w przestrzeni, pauz między ciągłościami wydobytych konstrukcji szkieletu, określa relację między poszczególnymi kierunkami i je porządkuje. Jest stosowana w celu zachowania  logicznej i klarownej konstrukcji między obiektem a rysowaniem brakiem światła.
Człowiek kształtuje architekturę, a architektura kształtuje czlowieka.
KK-M

Katarzyna Kujawska-Murphy
www.kujawska-murphy.com

Głównym polem badań artystycznych Katarzyny Kujawskiej-Murphy jest przestrzeń
i czas w kontekście psychofizjologii postrzegania. Wizualizowane jest to instalacjami do-przestrzennymi. Artystka eksploruje też społeczne aspekty egzystencji człowieka w psychologii miasta. Bliska jej estetyka modernizmu i konstruktywizmu oraz sztuka video charakteryzuje jej działania rysunkowe, instalacje.

Katarzyna Kujawska-Murphy jest absolwentką dwóch uczelni artystycznych:
Central Saint Martin’s College of Art and Design w Londynie i Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, w której pracuje (obecnie Uniwersytet Artystyczny im.
Magdaleny Abakanowicz).
W 2010 r. otrzymała odznaczenie państwowe: „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Jest laureatką Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (Ogólnopolski Przegląd Malarstwa, Promocje’97).

Uczestniczyła jako prelegentka w krajowych i międzynarodowych sympozjach, m. in. w Columbia University oraz w School of Visual Arts w Nowym Jorku, gdzie w kooperacji z Fundacją Kościuszkowską zrealizowała projekt i wystawę: „Cisza w zwolnionym tempie” w Lou Reed Studio w Westbeth, Uczestniczyła w sympozjach i wystawach indywidualnych i zbiorowych w Japonii, Włoszech, Tajwanie, Ukrainie, Wlk. Brytanii czy w Niemczech, m. in. w BAUHAUS w Dessau. Jest kuratorką wystaw międzynarodowych, m.in. Regeneracji Zapomnianych Dzielnic Poznania, festiwali artystycznych we współpracy z ośrodkami w Londynie, Berlinie i Osace. Od 20 lat promuje polską sztukę współczesną za granicą, głównie w Japonii, a japońską w Polsce i Europie.