Jurcewicz Izabela

mgr Izabela Jurcewicz
izabela.jurcewicz@uap.edu.pl

www.izabelajurcewicz.com

@izabelajurcewicz

Izabela Jurewicz jest absolwentką studiów licencjackich na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu oraz – jako stypendystka – studiów magisterskich na Rhode Island School of Design w Stanach Zjednoczonych. Ukończyła też studia magisterskie na Wydziale Filozofii i Socjologii na Uniwersytecie Warszawskim. 

Fotografie Izabeli były wystawiane na ponad trzydziestu wystawach, w tym w International Center of Photography (Nowy Jork), Baxter St Camera Club of New York, School of Visual Arts Flatiron Gallery (Nowy Jork), Affirmation Arts (Nowy Jork), RISD Museum (Providence). Izabela jest m.in. laureatką nagrody Dior Photography and Visual Arts Award for Young Talents 2020 (Luma Arles & ENSP), finalistką COCA Center of Contemporary Artists 2020, finalistką Ryan R. Gibbs Photography Contest New Delta Review 2018, znalazła się na shortliście Unseen Dummy Awards 2019 oraz jej prace były wielokrotnie wyróżnione przez International Photography Awards. Jej projekty były prezentowane na takich międzynarodowych festiwalach fotograficznych jak Unseen Amsterdam, Miesiąc Fotografii w Bratysławie (OFF), TIFF Festiwal we Wrocławiu,  Fotofestiwal w Łodzi, Biennale Fotografii w Poznaniu. Była artystką rezydującą w School of Visual Arts. Jej prace znalazły się w publikacjach m.in. International Center of Photography, Luma Arles, Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i Galerii Arsenał w Poznaniu. Wykłady  i prezentacje Izabeli miały miejsce m.in.  w Philadelphia Photo Arts Center, Griffin Museum of Photography w Winchester oraz Museum of Fine Arts Boston. 

POLE ZAINTERESOWAŃ:

Twórczość Izabeli kładzie nacisk na ciało jako  archiwum, często wykorzystując osobistą perspektywę do podejmowania kwestii tożsamości, pamięci i zdrowia. Posługuje się medium fotografii jako narzędziem poznawczym. Fotografia to spojrzenie, sposób myślenia, relacja z otoczeniem. To także ujawnienie napięć w obrębie funkcjonowania własnego ciała. Aparat jest również narzędziem uruchamiającym intuicję oraz ukazującym nieoczywiste mechanizmy dotyczące zarówno doświadczeń wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Proces fotografowania u artystki staje się procesem performatywnym i terapeutycznym  poprzez unaocznienie i uświadomienie pęknięć funkcjonowania jednostki bądź systemu, w którym funkcjonuje. W pracy „Ciało jako Negatyw” proces terapeutyczny pozwolił jej dodatkowo na próbę ponownego przepisania historii traumy, tym razem na swoich warunkach.