Pracownia Otwartych Interpretacji Sztuki

1. Nazwa Pracowni:

PRACOWNIA OTWARTYCH INTERPRETACJI SZTUKI

* Pracownia Otwartych Interpretacji Sztuki może być wybierana jako pracownia artystyczna wolnego wyboru przez Osoby Studiujące na kierunku Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych (np. na I i II roku studiów II stopnia w ramach Pracowni Artystycznej I – wybór z WEAiK oraz Pracowni Artystycznej II – wybór z UAP). W Pracowni mogą być realizowane dyplomy licencjackie i magisterskie na ww. kierunku. Pracownia jest również otwarta dla Osób Studiujących na innych kierunkach UAP, jako artystyczna pracownia wolnego wyboru. Obowiązkowy przedmiot realizowany przez Pracownię dla Osób Studiujących na Wydziale Edukacji Artystycznej i Kuratorstwa, na kierunku: Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych, na II roku studiów I stopnia to – Otwarte Interpretacje Sztuki (patrz: karta ww. przedmiotu).

1. Kierownik Pracowni:

RAFAŁ ŁUBOWSKI, PROF. DR HAB., rafal.lubowski@uap.edu.pl

• Asystent

MGR ALEKSANDER RADZISZEWSKI, aleksander.radziszewski@uap.edu.pl

1. Wydział:

EDUKACJI ARTYSTYCZNEJ I KURATORSTWA

1. Sala: 

sala nr 4, II piętro, Kamienica – budynek „H” (przy Alejach Marcinkowskiego 28)

1. Ogólna formuła zajęć:

ĆWICZENIA, KOREKTY ZADANYCH TEMATÓW, KONSULTACJE, WYKŁADY

1. Ogólne treści merytoryczne 

Pracownia Otwartych Interpretacji Sztuki w swych założeniach programowych łączy aktywność z dziedziny tworzenia realizacji artystycznych z próbami namysłu teoretycznego na temat sztuki i jej zagadnień. Powstające w ramach programu pracowni wypowiedzi artystyczne mają reprezentować powiązania, dialog i relacje z innymi dziełami sztuki i postawami twórczymi w celu formułowania wieloznacznych refleksji typu: „sztuka o sztuce”, „sztuka o kulturze”, „sztuka o artystycznych językach i tradycjach twórczych”. Nazwa pracowni wskazuje na to, że: po pierwsze – dopuszczalna jest szeroko rozumiana swoboda w doborze medium i rozwiązań wizualnych w przypadku tworzenia realizacji artystycznych (od środków tradycjonalistycznych po zdecydowanie niekonwencjonalne), oraz po drugie – że powstające prace miałyby się cechować wieloznacznością i otwartością formułowanych przekazów i sposobów myślenia o sztuce. Realizacje tego rodzaju mogą być ciekawe i cenne z kulturowego punktu widzenia, bowiem stawać się one mogą nośnikami komentarzy na temat istniejących już dzieł sztuki lub przynajmniej częściowo formami niekonwencjonalnych przejawów tzw. parakrytyki artystycznej. Poza tym mogą one także stanowić ciekawy punkt wyjścia do podejmowania rozmaitych przedsięwzięć z dziedziny edukacji artystycznej, adresowanej do szerokiego kręgu młodzieży i dorosłych. Z drugiej natomiast strony można także z powodzeniem przekazywać przez tego typu realizacje artystyczne indywidualne deklaracje i poglądy twórcze.

Przykładowe, podejmowane zagadnienia teoretyczne: 1) Cytat wsztukach plastycznych: próba typologii i charakterystyki rozmaitych rodzajów wizualnych przytoczeń w sztuce współczesnej i dawnej; 2) Potencjał, wyzwania i niebezpieczeństwa postaw artystycznych związanych z tworzeniem sztuki opartej o wykorzystanie cytatu; 2) Status i konteksty występowania kopii w rzeźbie i w sztukach plastycznych; 3) Falsyfikat, plagiat, fałszerstwo – naganne etycznie formy aindywidualnego naśladownictwa w sztuce; 4) Realizacje autotematyczne w sztuce dawnej i w sztuce współczesnej; 5) Konstruktywne i nieudane nawiązania do dziedzictwa sztuki dawnej i XX-wiecznej w poszukiwaniach twórczych wybranych współczesnych artystów i artystek oraz inne zagadnienia i prezentacje powiązane merytorycznie z programem pracowni.

1. Realizowane tematy/zadania: WYBRANE PROBLEMY ZADAŃ PRAKTYCZNYCH, OBJĘTYCH PROGRAMEM PRACOWNI (do wyboru i indywidualnej interpretacji):

NIEKONWENCJONALNA „ALEGORIA” – realizacja przestrzenna, obrazująca wybrane pojęcie z teorii sztuki (takie jak np.: awangarda, tradycja, itp.), w taki sposób, aby stworzyć wieloznaczną refleksję „o sztuce” z możliwością aluzyjnego sugerowania również przesłań o innym charakterze;

GRA IKONOGRAFICZNA LUB KONWENCJONALNA – realizacja, podejmująca rodzaj refleksji na temat umowności określonych motywów ikonograficznych w sztuce, bądź jej określonych konwencji stylistycznych poprzez odniesienie do dzieł je reprezentujących na zasadach polemicznych

WIZUALNA, WIELOZNACZNA ANALIZA WYBRANEGO DZIEŁA SZTUKI – propozycja takiego sposobu artystycznego odniesienia się do wybranego dzieła sztuki dawnej lub współczesnej, aby uruchomić element analizy jego treści, bądź zawartych w nim rozwiązań artystycznych w inny i bardziej otwarty sposób niż podejmuje to analiza w postaci teoretycznego tekstu;

„HOMMAGE À …” – próba niekonwencjonalnego odniesienia się do dzieła, twórczości czy praktyk artystycznych wybranego twórcy na zasadach afirmatywnych bądź polemicznych z jednoczesną próbą stworzenia komentarza dotyczącego zagadnień sztuki, kultury, przeszłości, bądź wybranych problemów współczesnego świata;

REALIZACJA WIZUALNA O SZTUCE JAKO NIEKONWENCJONALNA FORMA PARAKRYTYKI ARTYSTYCZNEJ – próba stworzenia pracy przestrzennej, która dokonywałaby niekonwencjonalnie pojmowanej analizy, komentarza lub krytyki określonej postawy, wydarzenia lub zjawiska artystycznego z kręgu sztuki aktualnej;

REALIZACJA WIZUALNA O SZTUCE JAKO MOŻLIWOŚĆ ARTYKULACJI INDYWIDUALNEJ I OSOBISTEJ JEDNOCZEŚNIE DEKLARACJI TWÓRCZEJ;

EDUKACYJNY POTENCJAŁ REALIZACJI WIZUALNEJ O SZTUCE – próba stworzenia wypowiedzi artystycznej, która stawałaby się ciekawym punktem wyjścia, pretekstem, czy przedmiotem akcji o charakterze edukacyjnym dla młodzieży i dorosłych.

1. Wymagania wstępne

Ogólne kompetencje z dziedziny takich dyscyplin wiedzy jak: historia sztuki oraz określony zasób indywidualnych doświadczeń artystycznych.

Spis zalecanych lektur:

a) podstawowe: ——–

b) uzupełniające:

Boettner-Łubowski R., Dyskurs kopii a przestrzenie doświadczeń rzeźby. Część I, w: „Orońsko. Kwartalnik Rzeźby”, nr 3/2004; 

Boettner-Łubowski R., Dyskurs kopii a przestrzenie … Część II, w: „Orońsko. Kwartalnik Rzeźby”, nr 4/2004; 

Boettner-Łubowski R., Dyskurs kopii a przestrzenie … Część III, w: „Orońsko. Kwartalnik Rzeźby”, nr 1-2/2005; 

Boettner-Łubowski R., Rzeźbiarskie cytaty struktur. Część I, w: „Orońsko. Kwartalnik Rzeźby”, nr 4/2005; 

Boettner-Łubowski R., Rzeźbiarskie cytaty struktur. Część II, w: „Orońsko. Kwartalnik Rzeźby”, nr 1/2006; 

Kębłowski J., W sprawie wartościowania kopii w sztukach plastycznych, w: „O wartości dzieła sztuki”, Ryszkiewicz A. (red.), Warszawa 1968; 

Kostołowski A., Od kopii do plagiatu i z powrotem, w: „Dyskurs. Zeszyty Naukowo-Artystyczne Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, nr 1/2003-2004; 

Morawski St., O cytacie bez cytatu, w: „Nurt. Miesięcznik społeczno-kulturalny”, nr 8/1966; 

Sztabiński G., Awangarda a postmodernizm: zagadnienie cytatu, w: „Awangarda w perspektywie postmodernizmu”, Dziamski G. (red.), Poznań 1996; 

Sztabiński G., Cytat i gra. Problem postmodernizmu w sztukach plastycznych, w: „Postmodernizm po polsku”, Łódź 1988; 

Van de Waal H. (H.), Problemy stylistyczne falsyfikatu (1962), w: „Pojęcia, problemy, metody współczesnej nauki o sztuce”, Białostocki J. (red.), Warszawa 1976; 

+ odniesienia do innych lektur w miarę danych potrzeb, wynikających z toku zajęć i realizowanych projektów i dyskusji o sztuce.

• Język wykładowy 

POLSKI

---

Wystawa Końcoworoczna

---

Obecny Program Pracowni:

---

Wybrane prace studenckie: