DÁŠA LASOTOVÁ & JOANNA IMIELSKA | Dialogi z przedmiotami | Dialogy s předměty 

DÁŠA LASOTOVÁ & JOANNA IMIELSKA | Dialogi z przedmiotami | Dialogy s předměty

Galerie PŮDA, Czeski Cieszyn, Czechy

Wernisaż: 27.09.2024, g. 18.00

Wystawa czynna do 18.10.2024

Kuratorka: Dáša Lasotová

Wystawa w ramach 33 Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego BEZ GRANIC

Dialogi z przedmiotami

Zbiór Dialogi z przedmiotami (2024) jest w pewnym sensie kontynuacją wcześniejszych prac zatytułowanych Wspomnienia materialne/obiektów. Wspomnienia materialne/obiektów powstają z przedmiotów pochodzących od konkretnych członków rodziny, stanowią zbiór rzeczy, których dotykały konkretne, bliskie osoby.

Rzeczy wykorzystywane w Dialogach z przedmiotami również w większości pochodzą z domu, gdzie dłużej lub krócej przebywały w różnych miejscach, zazwyczaj zapomniane, ale trzymane ze względu na funkcjonalność, sentyment, efekt estetyczny, szczególny urok. Powstałe z nich zespoły nie mają przede wszystkim charakteru pamiątkowego. Poprzez swoje nowe ugrupowania wypowiadają się na temat teraźniejszości, tworzą nowe teksty. Dialogi odbywają się poprzez ich funkcjonalne interakcje i reinterpretacje zarówno pomiędzy autorem a nimi, jak i pomiędzy nimi samymi.

Dáša Lasotvá, ve Vřesině, září 2024

JOANNA IMIELSKA

Dialogi z przedmiotami

Dialogi z przedmiotami to kolejna seria przynależąca do cyklu zatytułowanego Archeologia z mojej szuflady, w którym główną rolę odgrywają stare, wydawałoby się zupełnie niepotrzebne rzeczy: zeszyty, notatniki, gazety, katalogi, listy, projekty, nawiązałam współpracę z tymi osieroconymi rzeczami i jednocześnie metafizyczną łączność z ich autorami / autorkami. Trwałość tych odnalezionych przedmiotów przypomniała mi o naszej nietrwałości, w obrazowy sposób mówi o tym Wisława Szymborska: „Korona przeczekała głowę / Przegrała dłoń do rękawicy / Zwyciężył prawy but nad nogą / Mój wyścig z suknią nadal trwa”^[1]. 

To prawda, że przedmioty potrafią przetrwać ludzi, ale to właśnie ludzie nadają im sens i dlatego opuszczone przez ludzi, zostają tego sensu pozbawione, chyba że zostaną na nowo przygarnięte i otoczone opieką. Tym razem otoczyłam opieką i podjęłam dialog z projektami mebli autorstwa mojego taty, pochodzą one z lat 70-tych XX wieku, dopisałam na nich swoje rysunki. Projekty, które do pewnego momentu nie stanowiły dla mnie istotnego materiału, po latach nabrały szczególnej wartości, okazały się nie tylko wehikułami pamięci, zainteresował mnie również materiał – papier o specyficznym kolorze i strukturze, naniesione na nim techniczne rysunki i odręczne zapisy. Zafascynowała mnie nieustanna przemiana tych materiałów, w każdym ułamku sekundy inna, stwarzana na nowo oraz możliwość dopisania swojej historii, zachowanie ciągłości i współzależności. 

…

Rysunki i obiekty-kolaże z serii Dialogi z przedmiotami stały się inspiracją do powstania obrazów, przeniosłam na płótno wyselekcjonowane z nich geometryczne formy, które stworzyły abstrakcyjny system znaków, symboli i gestów. Linie zagiętej kalki wyznaczyły kierunki kompozycji, a kolor sprawił, że obrazy można oglądać na różne sposoby i w różny sposób je interpretować.

^[1] W. Szymborska, Muzeum, [w:] Widok z ziarenkiem piasku, Wydawnictwo a5, Poznań 1996, s. 16.