Slow-Selfie: When knowledge becomes image | International Student Artist’s Books Exhibition 2024

Slow-Selfie: When knowledge becomes image | International Student Artist’s Books Exhibition 2024

Galeria Szewska 16, ul. Szewska 16

Wernisaż / Opening: 18.04.2024, 18.00

18.04-3.05.2024

Kurator / Curator: José Manuel Jiménez Muñoz

Zespół kuratorski / Curatorial team: Gloria Lapeña | José Manuel Jiménez Munoz | Kęstutis Vasiliūnas

Artyści i Artystki / Artists: Clara Bernabeu Morales | Alberto Cara Zurita | Lourdes Mª Castillo García | Wiktoria Cichoń | Ona Dubakaitė | Jonė Dūdaitė | Anastasija Fokša | Elisa Isabel García Luque | Marta Gómez Gea | Emilija Grigaliūnaitė | Ane Iturralde Trinidad | Sabina Larios Gutiérrez | Marija Gabrielė Karputė | Karolina Koterwas | Sabina Larios Gutiérrez | Elzė Milašiūtė | Victoria Navarrete Rodríguez | Teresa Nuckowska | León Perales Sierra | Juan Antonio Sánchez Hernández | Austėja Skrupskaitė  | Monika Szczygieł | Eitvydas Žukas | Aleksandra Zwolankiewicz 

Kadra dydaktyczna / Teaching staff: Natalia Brzezińska | Ana Cremades | Reyes González | Carmen Hidalgo | Emilia Iglesias | Tomasz Kalitko | Marcin Lorenc | José Luis Lozano | Joanna Marcinkowska | Belén Mazuecos | Aixa Portero | Olga Rodríguez 

Wystawa międzynarodowa Slow-selfie. When Knowledge Becomes Image obejmuje trzydzieści książek artystycznych stworzonych przez osoby studiujące: Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Grenadzie (Hiszpania), Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie (Litwa) i Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu (Polska). Każda z prac składających się na ten projekt jest wnikliwym, autorefleksyjnym studium własnej tożsamości. W przeciwieństwie do natychmiastowego i unormowanego selfie, które podbudowuje nas poczuciem przynależności do społecznej “wspólnoty plemiennej”; anty-selfie jest ćwiczeniem szczerości przekształconym w obraz, który porusza, zaskakuje i wpływa na odbiorców. Takie ćwiczenie narracyjne jest możliwe dzięki strategiom negacji zamieszkiwania świata bez powiązań: ciała jako maszyny produkcyjnej, chronologii jako miary czasu wyznaczającej nasz rytm i konwencjonalności jako ograniczenia, do którego musimy się dostosować. W obliczu tych narzuconych sposobów bycia, ukierunkowanych na gorączkową aktywność performatywną, byt, cielesność, doczesność i opór wyłaniają się jako opcje dla bardziej humanistycznego podejścia.