Wiesław Napierała | OSTATNIA WIECZERZA

22.02–26.02.2021

Galeria Rotunda UAP

100 / 100 – sto wystaw na sto lat UAP

Budynek A, Al. Marcinkowskiego 29

prof. dr hab. Wiesław Napierała – Urodzony w 1959 roku w Poznaniu. Studia w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu na kierunku Rzeźba (1981-1985). Dyplom z rzeźby u prof. Józefa Kopczyńskiego.

Aktualnie prowadzi Pracownię Małych Form Rzeźbiarskich na Uniwersytecie Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Zajmuje się rzeźbą, fotografią i malarstwem.

Nieskończoność powinna mieć swój jeden, jedyny  niepowtarzalny początek. Początek, od którego rozpoczyna się wędrówka w ową nieskończoność, którą może rozpocząć każda żywa istota, na tym  doskonale skończonym świecie. Jedyny dylemat jaki jest z tym związany to, że nie uzyskamy konkretnej informacji  dotyczącej, gdzie jest punkt startowy. W tym temacie nieskończoność nie jest skora do współpracy. Dając nam do zrozumienia, że to jest nasze zadanie, które powinniśmy sami rozwikłać. A że problem ten, przez swoją  nieskończoną naturę i nieskończony upór, jest nie do końca i nie w każdym wypadku rozwiązywalny. Proponuję, w takim razie, poczuć delikatny zefirek w niemniej delikatne wiosenne plecy i całkiem swobodnie pozwolić swojemu ciału opaść w wiosenną czeluść łąkowej otchłani. Rozejrzawszy się wokół, zauważamy, że jesteśmy we właściwym miejscu i czasie, gdzie różnorodność wszelakich początków jest z całą pewnością nieskończona. To jest zapewne nasz punkt początkowy, zauważony i w miarę zrozumiany. 

„ Z pomocą  danej nam nauki, przekazanej bezpośrednio przez demiurga, który obarczając nasze przekorne natury, nieznośną lekkością wiedzy,  pozycjonując nas oczywiście w niezbyt komfortowej sytuacji i to zaraz na  starcie rzeczonej nieskończoności.” 

Zanim wyruszymy w nieskończoną podróż, mimo powyższych problemów, warto zasiąść do wspólnej wieczerzy, z tymi, którzy jak ja, ty i inni, postanowili rozpocząć wspólnie, wędrówkę przez nieskończoność, ku temu co zwie się wieczność. A tam możemy ponownie lądować na łące.

Wiesław Napierała | OSTATNIA WIECZERZA