Koło Naukowe Rzeźby | Sztuka Klimatu / warsztaty / Brama Poznania

#DZIEDZICTWO DLA KLIMATU

SZTUKA KLIMATU

Koło Naukowe Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu zrzesza studentów, którzy nie tylko poszukują swojego miejsca w sztuce, ale i w otaczającej ich rzeczywistości. Przyjazne i otwarte relacje społeczne, a także poszanowanie natury i ochrona klimatu są niezbędne zarówno dla samorealizacji, jak i działań wspólnych.

Każdy z nas pragnie, aby środowisko, w którym żyjemy, było przyjazne i bezpieczne, tak abyśmy mieli dobre warunki do życia i pracy. Sądzimy, że klimat jest równie subtelną materią, jak te, które służą nam do wypowiedzi artystycznych. Tego właśnie na co dzień doświadczamy i się uczymy.
Istotą wydaje się to, iż poszukiwanie poprzez sztukę odniesień do takich pojęć jak estetyka, humanistyczne wartości czy ludzka wrażliwość mogą być bardzo spójne z ideą ochrony środowiska.

Dlatego też z pełnym przekonaniem uczestniczymy w akcji #DziedzictwoDlaKlimatu. Nasz udział jest odpowiedzią na nurtujące pytania, jak dostrzegać i chronić piękno natury? Jak wpisać się jako kolejna generacja w łańcuch koncepcji i działań, które składają się na pojęcie DZIEDZICTWA?
Koncepcją otwartego pleneru Sztuka Klimatu organizowanego przez nasze Koło Naukowe Rzeźby w ramach Programu Tematycznego Wydarzeń Centrum Turystyki Kulturowej TRAKT, który odbędzie się przy Bramie Poznania w dniach 03-10 sierpnia 2020 roku, jest wspólne wykonanie #Patchworków z resztek różnych tkanin, pozyskanych od firmy SOLAR, za które bardzo dziękujemy!

Ta koncepcja odnosi się do znanych w sztuce użytkowej działań artystycznych, których źródło leży w tzw. kulturze ubóstwa, gdzie każdy skrawek tkaniny był z należytym szacunkiem wykorzystywany, ponieważ NIC NIE MOGŁO SIĘ ZMARNOWAĆ. Naszym celem jest symboliczne odniesienie się do takich postaw.
Każdy z nas próbował znaleźć hasło dla naszych działań plenerowych. Powstały niezwykle ciekawe i różnorodne, a jednocześnie mające wspólną ideę „PATCHWORKOWE MYŚLI”. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na hasło SZTUKA KLIMATU. To hasło może łączyć i inspirować. Próbujemy w jakiś sposób uczyć się od natury, którą na co dzień obserwujemy. Dzisiaj ważne jest to, czy naprawdę ją rozumiemy i szanujemy?

Zadanie, które chcemy zrealizować podczas pleneru, skłoniło nas do refleksji natury ogólnej. Świadczą o tym wypowiedzi koleżanek i kolegów, które z przyjemnością pozwolę sobie teraz zacytować. Wszystkie z nich, pomimo bardzo indywidualnych cech, przenikają się, tworząc obraz naszej obecności w świecie współczesnym. Skoro działamy wspólnie, to mówmy o tym razem.

– Dziedziczymy nie tylko tradycję (kulturową), ale także środowisko.
Dziedzictwo pojawiło się równocześnie z człowiekiem, a razem z nim odpowiedzialność.
Każda zmiana, ingerencja w tkankę środowiska pozostawia ślad, którego skutki obserwujemy jako efekt domina.
Tak jak rośliny tworzą sieci korzeniowe, tak i my tworzymy sieci relacji społecznych, które z upływem lat przyrastają, poszerzają swoje zasięgi, tworząc kulturę.
Natura i człowiek funkcjonują na zasadzie zależnych od siebie naczyń połączonych.

Jako społeczeństwo musimy wypracować kreatywną, plastyczną i elastyczną umiejętność ponownego wykorzystywania nadmiaru energii i produktów lub całkowicie zmienić tryb naszego funkcjonowania.
Marta Bączyk, studentka Wydziału Edukacji Artystycznej i Kuratorstwa UAP

– Nie jesteśmy ekspertami w dziedzinie klimatu, jednak niepokoi nas stan naszej planety oraz przyszłość kolejnych pokoleń; by im żyło się dobrze, już teraz My musimy wprowadzić czynności, które mogą zatrzymać, czy spowolnić ,,umieranie” Ziemi. Zastanawiamy się nad tym, co każdy z nas może zrobić, jak zniwelować złe nawyki związane np. z niedostateczną segregacją śmieci czy kupowaniem produktów w plastikowych opakowaniach. Dlatego też przedstawimy szereg pytań, które mają na celu pobudzić odbiorców naszego projektu, do zastanowienia się nad tym co robimy dla klimatu.
Karolina Goździewicz, studentka Wydziału Rzeźby UAP

– Czym jest czas? Każdego, kogo nie zapytasz, da kompletnie inną odpowiedź. Czy jest czas? Czy płynie jak wolna rzeka, czy jak rwący potok? A czy jesteśmy pewni skąd dokąd? Ponoć jedynie ’pożyczamy’ tę planetę od przyszłych pokoleń. Cóż więc chcemy im oddać? Jeśli to nasze charaktery warunkują nasze postępki, to czy to jak dbamy o siebie-nas, przekłada się na to, jak dbamy o to, co nas otacza, środowisko? W końcu jesteśmy jego nieodłącznym elementem. Może to właśnie nasze charaktery szyją patchwork przyszłości, pożyczonej przyszłości, która nieuchronnie spadnie komuś na głowę. Kiedyś. A może już? Abstrahując od wszelkich ideologiczno-politycznych nawiązań, czy nie warto zadbać o to, żeby po prostu żyło nam się lepiej? Żeby sąsiad nie przewracał się na nieopatrznie wyrzuconej przez nas skórce od banana? A każdy mógł beztrosko wziąć wdech powietrza w leniwe popołudnie?
Mikołaj Chomacki, student Wydziału Sztuki Mediów UAP

– Sama idea patchworku wydała nam się warta przypomnienia. Przy tworzeniu owych wykorzystuje się resztki i pozostałości po użytych tkaninach. Takie działanie powinno być symbolem dla postępowania w naszym codziennym życiu. Powinniśmy szanować nasze zasoby – nie trwonić ich, jak to często przydarza się człowiekowi w naszej kulturze, a wykorzystać je w całości, tak, aby ślad po nas nie był węglowy a wart zapamiętania. Staramy się łączyć tradycję z nowoczesnością, czerpać z tych źródeł i przekuwać to, co najlepsze w nowe oblicze człowieka i jego dziedzictwa. By to, co pozostaje, było tego pozostania warte – by nosiło w sobie treść i naukę dla przyszłości.
Żaneta Psiuk, studentka Wydziału Rzeźby UAP

– Tworzenie patchworku jako zbioru myśli, postaw i zachowań człowieka wobec zagadnienia klimatu jako długotrwałego procesu zachodzącego w obszarze stanów pogodowych, to cel naszego projektu. Nie przyjmujemy jednej, konkretnej postawy (negatywnej czy pozytywnej) wobec działalności człowieka na rzecz środowiska, a raczej stawiamy otwarte pytanie jako pretekst do szukania odpowiedzi i refleksji. Ścinki tkanin traktujemy jako „resztki rzeczywistości”.
Iga Martin, przewodnicząca Koła Naukowego Rzeźby UAP, studentka Wydziału Rzeźby UAP

Patchwork to różnorodność form i barw. My też jesteśmy różni, ale mamy wspólne zadanie, z którym się utożsamiamy. Stwórzmy razem coś, co będzie mówiło o działaniach dla dobra wszystkich, dla dobra klimatu, w którym żyjemy.

W imieniu Koła Naukowego Rzeźby UAP
Kaja Koster, studentka Wydziału Rzeźby UAP

Zapraszamy wszystkich chętnych do wzięcia udziału w plenerze Sztuka Klimatu do Bramy Poznania, przy ulicy Gdańskiej 2, który odbędzie się w dniach 03-10 sierpnia 2020 roku. Będziemy działać codziennie w godzinach 12:00 18:00.
Plener zakończy się wystawą powstałych obiektów na terenie Ostrowa Tumskiego i Śródki. Bądźcie czujni, bo o punktach prezentacji będziemy informować na bieżąco na stronie wydarzenia, na Facebooku. Potraktujmy zadanie jako wyzwanie i możliwość wypowiedzi na temat ochrony Naszego Klimatu.

Do zobaczenia!!!