Doktorat honoris causa dla prof. J. Robakowskiego

Józef Robakowski | doktorat honoris causa

Rektor i Senat UAP mają zaszczyt zaprosić na uroczystość przyznania prof. Józefowi Robakowskiemu tytułu doktora honoris causa

Uroczyste posiedzenie Senatu UAP
14.10.2019, godz. 11.00
Atrium UAP, Bud. B, ul. 23 Lutego 20

Laudacja: prof. Marek Wasilewski
Recenzenci: prof. Janusz Bałdyga, prof. Stefan Ficner, prof. Ryszard Kluszczyński, prof. Peter Weibel

Uroczyste posiedzenie Senatu UAP | nadanie tytułu doktora honoris causa prof. Józefowi Robakowskiemu

Uroczyste przyznanie tytułu
podczas Inauguracji roku akademickiego
17.10.2019, godz. 11.00
Atrium UAP, Bud. B, ul. 23 Lutego 20

Uroczysta Inauguracja Jubileuszowego roku akademickiego 2019/2020

Wykład otwarty
Szkoła jako laboratorium
17.10.2019, godz. 17.00
Atrium UAP, Bud. B, ul. 23 Lutego 20

Wykład otwarty: Józef Robakowski | Szkoła jako laboratorium

Wystawa
Sygnały w świetle koloru

Wernisaż: 14.10.2019, godz. 18.00 i 19.00
14.10-10.11.2019
Galeria Duża Scena UAP
ul. Wodna 24

TUTAJ Katalog do wystawy

wernisaż: Sygnały w świetle koloru | Józef Robakowski, Józefina Robakowska

Józef Robakowski – jeden z wiodących polskich neoawangardowych artystów multimedialnych, eksperymentator w dziedzinie fotografii i filmu, współtwórca polskiej sztuki wideo. Autor instalacji, obiektów konceptualnych, działań performance, tekstów teoretycznych, manifestów, filmów o sztuce, animator wielu akcji artystycznych, kurator wystaw, twórca programów edukacyjnych poświęconych sztuce najnowszej, pedagog.
Ur. w 1939 r. w Poznaniu. Absolwent historii sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi. Współzałożyciel eksperymentalnych grup artystycznych w Toruniu: Oko (1960), STKF „Pętla” (1960 – 66), Zero-61 (1961 – 69), KRĄG (1965 – 67) oraz łódzkich Warsztatu Formy Filmowej (1970 – 77) i Telewizyjnej Grupy Twórczej STACJA „Ł” (1991-92). Założyciel prywatnej Galerii Wymiany (gromadzącej fotografie, filmy, zapisy wideo, obiekty, książki, dokumentacje, druki ulotne) – miejsca wymiany inicjatyw twórczych.
Autonomiczna, bezkompromisowa twórczość Robakowskiego wyrasta z tradycji polskiej awangardy międzywojennej (dadaizmu Stefana i Franciszki Themersonów i konstruktywizmu Władysława Strzemińskiego i Katarzyny Kobro). Rozpoczęła się od eksperymentów z fotografią. Już pod koniec lat 50. artysta tworzył fotogramy (luksografie, chemigrafie), naświetlając materiał światłoczuły, na który nakładał rozmaite substancje. Zainteresowanie pozaoptycznymi środkami kreacji doprowadzi go później do stworzenia termogramów, powstających na papierze faksowym przez przyłożenie doń rozgrzanych metalowych przedmiotów.
Robakowski od początku działalności artystycznej przekraczał tradycyjne granice sztuki, burzył konwencje, schematy tworzenia i postrzegania rejestrowanych obrazów, przekształcał i deformował wizerunki fotograficzne. Stosował fotokolaż, destruował obraz fotograficzny zanurzając np. odbitki w wodzie, tworzył fotoobiekty uprzestrzenniające płaskie zdjęcia oraz interaktywne przedmioty mentalne (np. Krzesło, Rolki, Dmuchana głowa), w które mogli ingerować widzowie, stając się aktywnymi uczestnikami ekspozycji. W czasie ostatniej wystawy grupy Zero-61 w opuszczonej kuźni w 1969 r., zanegował artystyczną i estetyczną pozycję fotografii w ogóle, zdegradowawszy ją do roli zwykłego przedmiotu, uświęcając do rangi dzieła sztuki znalezione na miejscu obiekty. Sztukę utożsamiał z naturą.
Zacieranie granic między sztuką i rzeczywistością, artystą i odbiorcą, rozszerzanie granic mediów to cechy charakterystyczne twórczości Robakowskiego.
W 1962 r. artysta zrealizował swój pierwszy film eksperymentalny oparty na technice found footage 6.000 000 (jeden z pierwszych tego typu filmów w Polsce), wykorzystujący m. in. fragmenty niemieckich kronik wojskowych z czasów Holokaustu.
Neodadaistyczny model sztuki z okresu toruńskiego Robakowski kontynuował w ramach Warsztatu Formy Filmowej uzupełniając go podejściem analitycznym. Badał możliwości kreacyjne mediów (fotografii, filmu, wideo). Podobnie jak fotografię odrzucał film jako obiekt estetyczny, kładąc nacisk na sam proces twórczy i jego wymiar komunikacyjny. Oczyszczał go z elementów literackich, narracyjnych, szukał jego specyficznych cech, wskazywał na uwarunkowania materiałowo-techniczne. Analizował problemy stosunku filmu do rzeczywistości oraz fizjologii percepcji, relacje elementów budowy dzieła filmowego, głównie obrazu i dźwięku.
Manipulował percepcją widza wytrącając go z automatyzmu postrzegania, wskazując możliwości techniczne mediów, ich zdolność do odkształcania świata. […]

Twórczość Robakowskiego oparta na konceptualno-analitycznym badaniu natury mediów, połączonym z osobistą narracją, a z drugiej strony na neodadaistycznym przekraczaniu ich granic jest niebywale konsekwentna. Kolejne realizacje artysty są kontynuacją i dopełnieniem poprzednich.

Rangę twórczości Józefa Robakowskiego i jej znaczenie dla rozwoju sztuki współczesnej potwierdzają liczne zaproszenia na festiwale i wystawy odbywające się na całym świecie. Dzieła artysty były ostatnio prezentowane m.in. w Muzeum Sztuki Współczesnej MUMOK w Wiedniu, Gallery Ludlow 38 w Nowym Jorku, New Museum w Nowym Jorku, Palais des Beaux-arts de Bruxelles BOZAR w Brukseli; Museum of Applied Art w Bazylei, Chelsea Art Museum w Nowym Jorku, Ludwig Museum w Budapeszcie, Tel Aviv Contemporary Art Museum w Tel Avivie, Kunsthalle w München, czy Grand Palas w Paryżu. Robakowski jest niewątpliwie jedną z najważniejszych osobowości twórczych polskiej sztuki współczesnej, mistrzem kilku pokoleń młodych artystów, organizatorem życia artystycznego, wciąż poszukującym i eksperymentującym. 

Alicja Cichowicz, Józef Robakowski, http://www.artysci-lodzkie.pl/pl/
współpraca: Anna Borowiec
redakcja: Agnieszka Krupa