Przejdź do treści

Za przyjemnością zawiadamiamy, iż Kamil Ziółkowski i Seweryn Trzyna (Architektura UAP) zdobyli I nagrodę w konkursie Skyline Challenge zorganizowany przez Międzynarodowe Targi Poznańskie na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej obszaru „Poznańskiej

Serdecznie gratulujemy!!!

Kapituła najwyżej oceniła projekt wykonany przez dwuosobowy zespół studentów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

Konkurs „Skyline Challenge” dotyczył opracowania koncepcji urbanistyczno-architektonicznej obszaru „Poznańskiej Ściany Zachodniej” wraz ze wskazaniem najlepszych lokalizacji dla budynków wysokich i wysokościowych, w tym na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich. Do udziału zaproszeni zostali studenci Politechniki Poznańskiej oraz Uniwersytetu Artystycznego. Projekty przygotowały aż trzydzieści dwa zespoły. Wśród zgłoszonych koncepcji znalazły się także prace dyplomowe.

– Bardzo cieszy nas wysoka frekwencja i imponująca jakość zgłoszonych projektów. Tak duże zainteresowanie świadczy o tym, że studenci chcą mieć wpływ na to jak będą zmieniały się najbardziej reprezentacyjne obszary Poznania – mówi Elżbieta Roeske, wiceprezes Grupy MTP.

Kapituła najwyżej oceniła projekt Kamila Ziółkowskiego i Seweryna Trzyny. Praca została doceniona między innymi za „atrakcyjną propozycję zagospodarowania styku zabudowy wysokiej od strony ulicy Roosevelta z zabudową zabytkową historycznej dzielnicy Jeżyce”.

– Pierwszą nagrodę przyznaliśmy po długich obradach m.in. za kształtowanie nowoczesnego wizerunku Poznania od strony wyjścia zachodniego z Dworca PKP i propagowanie terenów Międzynarodowych Targów Poznańskich jako spuścizny po Wystawie PeWuKa – mówi Magdalena Kostencka-Burek, zastępczyni dyrektora biura Miejskiego Konserwatora Zabytków. – Czyli za próbę połączenia tradycji miejsca z nowoczesnymi światowymi standardami projektowania architektonicznego.

Drugie miejsce zajął zespół w składzie Klaudia Gołaszewska i Marek Grodzicki, natomiast trzecie miejsce – Magdalena Hegmit i Tomasz Grzegorczyk. Przyznane zostały także trzy wyróżnienia – dla Eweliny Wolskiej, dla zespołu w składzie: Agnieszka Baszak, Bartłomiej Bruzda, Alina Celichowska Anna Chojnacka, Paweł Danielak oraz dla Marcelego Dudy. Fundatorem nagród dla laureatów jest Grupa MTP.

– Autorzy prac mają na uwadze problemy Poznania związane m.in. z dużym zagęszczeniem komunikacyjnym, lokalizację Międzynarodowych Targów Poznańskich oraz zamknięty ich charakter w sposób przemyślany postanowili zagospodarować obszar urbanistyczny, uzyskując nową jakość – mówi Piotr Sobczak, dyrektor Wydziału Urbanistyki i Architektury UMP.

Studenci zaproponowali odważne, przemyślane rozwiązania. Wykazali się dużą inwencją i jednocześnie szacunkiem dla historycznego kontekstu przestrzeni.

– Międzynarodowe Targi Poznańskie to miejsce, w którym biznes i innowacje spotykają się z historią. Projekty studentów doskonale oddały dualistyczny charakter tej przestrzeni. Wizje młodych ludzi stanowią bardzo ważny i inspirujący głos w debacie na temat przyszłego kształtu „Poznańskiej Ściany Zachodniej”. Szczególnie interesujące dla Grupy MTP były koncepcje architektoniczne wieżowca, który ma znaleźć się na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich – podkreśla Elżbieta Roeske, wiceprezes Grupy MTP.

I miejsce

Wystawę będzie można oglądać w Pawilonie 10 Międzynarodowych Targów Poznańskich od 1 do 12 lipca, w godzinach od 10:00 do 16:30, z przerwą od 3 do 5 lipca ze względu na realizowany na terenie Międzynarodowych Targach Poznańskich Szczyt Bałkanów Zachodnich.

źródło: https://www.mtp.pl/pl/aktualno%C5%9Bci/poznali%C5%9Bmy-laureat%C3%B3w-konkursu-skyline-challenge/

Charakterystyka obszaru

Okolice Międzynarodowych Targów Poznańskich to obszar w pobliżu centrum miasta charakteryzujący się bogatą historią, która pozostawiła po sobie ślad w postaci skomplikowanej struktury przestrzennej.

Ulica Roosevelta wraz z Rondem Kaponiera jest efektem powojennych idei, które pozbawiły je historycznej zabudowy, spójnej wizualnie z pozostałymi częściami zabytkowych dzielnic: Jeżyc i Łazarza. Dawna reprezentacyjna ściana Jeżyc, wizytówka dzielnicy z perspektywy śródmieścia, stała się szeroką, modernistyczną arterią – przyjazną dla samochodów, lecz trudno dostępną dla pieszych.
Przestrzeń ta sprawia do dziś wrażenie nieuporządkowanej i będącej efektem sprzecznych koncepcji. Cechą charakterystyczną obszaru jest rozdźwięk pomiędzy skalą i formą okolic Ronda Kaponiera a okoliczną, przedwojenną zabudową. Modernistyczne obiekty przy ul. Zwierzynieckiej, choć atrakcyjne architektonicznie, wprowadziły chaos urbanistyczny na tej ulicy przez zignorowanie linii zabudowy oraz zasady według której ukształtowana była ta przestrzeń przed wojną.

Ul. Roosevelta na długości pomiędzy Mostem Teatralnym a Mostem Dworcowym przybiera specyficzną formę z powodu dużych odległości między przejściami dla pieszych, bardzo małej ilości zieleni, konieczności przechodzenia na drugą stronę ulicy przejściami podziemnymi oraz bardzo małej ilości lokali usługowych w budynkach znajdujących się przy ulicy.

Jedynym spójnym i logicznym fragmentem ulicy Roosevelta jest obszar pomiędzy ul. Dąbrowskiego a Poznańską, gdzie zachowały się przedwojenne kamienice, stanowiące czytelną wizytówkę Jeżyc. Na tym fragmencie ulica Roosevelta zachowuje również jeszcze naturalną dla śródmieścia szerokość jezdni.

Ulica Roosevelta ze względu na to, że stanowi ważny punkt łączący historyczne dzielnice Poznania oraz jest eksponowana względem śródmieścia, powinna zyskać pełniejszy, bardziej uporządkowany charakter. Wymaga to stworzenia nowych obiektów, które będą powiązane zarówno ze strukturami, z którymi bezpośrednio graniczą, ale także będą tworzyły spójny wizerunek całości. Nowe obiekty powinny również zmniejszyć odczuwanie ul. Roosevelta jako arterii dla samochodów oraz węzła przesiadkowego i sprawić, by obszar ten stał się atrakcyjny i dostępny dla pieszych. Okolice Ronda Kaponiera powinny zostać zintegrowane ze śródmieściem i Jeżycami i stać się miejscem, w którym warto będzie przebywać.

Typologia zabudowy

Budynki przy ul. Głogowskiej i Zachodniej

Przestrzeń obok budynku Poczty Polskiej przy ul. Głogowskiej uporządkowana zostaje przez nowe budynki mieszkaniowe wielorodzinne o pięciu kondygnacjach nadziemnych, które z jednej strony kontynuują zasadę wolnostojących obiektów w tej strefie, a z drugiej nawiązują dialog ze znajdującymi się obok kwartałami kamienic, które stanowią pozostałą część struktury Łazarza.

Budynki przy ul. Bukowskiej 

Wejście Północne MTP zastąpione zostaje przez obiekt biurowy o 17 kondygnacjach nadziemnych w głównej sekcji budynku oraz 6 kondygnacjach w drugiej sekcji. Stanowi on główny, najwyższy obiekt na tym obszarze. Wieżowiec jest pokryty jednolitą, niemal całkowicie przeszkloną elewacją – jedynie na wysokości 4 najniższych kondygnacji posiada częściowo nieprzezierne fragmenty.

Budynki przy ul. Zwierzynieckiej

DS Jowita zastąpiony zostaje przez nowy, wyższy obiekt, pełniący funkcję biurową. Nowy wieżowiec efektywniej wykorzystuje teren (15 kondygnacji nadziemnych) i równoważy proporcje „poznańskiej ściany zachodniej”. Budynek bierze pod uwagę kontekst i wchodzi w dialog z okoliczną zabudową.
Kwartał kamienic przy ul. Zeylanda zyskuje naturalne domknięcie, a na miejscu hotelu Sheraton pojawiają dwa obiekty – jeden o funkcji hotelowej, drugi – mieszkaniowej. Budynki te regulują relację między biurowcem Bałtyk a kamienicami przy ul. Bukowskiej i wraz z nowym wieżowcem otwierają się w stronę placu Concordii Design, zwiększając jego przestrzeń.

Budynki przy skrzyżowaniu ul. Roosevelta/Dąbrowskiego

Na terenie możliwym do zabudowania powstają trzy nowe obiekty. Narożne budynki kontynuują skalę oraz proporcje kamienic przy ul. Dąbrowskiego, a od strony ulicy Roosevelta stworzony zostaje budynek wolnostojący o 11 kondygnacjach nadziemnych. Wybudowanie trzech obiektów w tej strefie pozwala na wytworzenie powiązania skal między dwiema odmiennymi częściami ulicy oraz równoważy proporcje ściany wytwarzanej przez budynki. Nowy budynek przy ul. Dąbrowskiego pełniłby funkcję mieszkalną, natomiast dwa pozostałe – biurową.

Rozwój Międzynarodowych Targów Poznańskich
Stan obecny
Międzynarodowe Targi Poznańskie są jedną z ikon Poznania, charakterystycznym elementem miasta w skali Polski i Europy oraz najbardziej rozpoznawalnym centrum targowym w Polsce. Do dziś funkcjonują w znacznym stopniu na terenie, który był miejscem organizacji m.in. Wystawy Wschodnioniemieckiej w 1911 roku – pierwszych targów w Poznaniu, a także polskiej, Powszechnej Wystawy Krajowej w 1929 roku – wydarzenia, które miało podkreślić siłę odradzającej się Polski na dziesięciolecie odzyskania niepodległości. Część obiektów powstałych w związku z drugim wydarzeniem zachowała się do dzisiaj, a targi powiększyły swój obszar o przyległe tereny.
Na przestrzeni dziesięcioleci teren MTP ulegał stałej ewolucji – powstawały nowe hale, istniejące obiekty rozbudowywano lub zastępowano nowymi. Obszar ten stał się zamkniętą częścią dzielnicy, w dominującym stopniu niedostępną dla osób, które nie są uczestnikami wydarzeń targowych. Formuła targów podlega zmianom, a obecne zamknięcie usprawnia zarządzanie obiektami oraz pomaga zapanować nad bezpieczeństwem uczestników. Międzynarodowe Targi Poznańskie powinny zostać zachowane, gdyż są miejscem, które może ożywiać miasto, jeżeli na nowo staną się bardziej otwarte.

Rok 2030

Do 2030 roku mogłyby powstać wszystkie obiekty biurowe, które planowane są na terenie MTP od strony ulicy Bukowskiej. Otoczenie Sali Ziemi stałoby się przestrzenią ogólnodostępną poprzez usunięcie bram od strony ul. Głogowskiej oraz podniesienie jakości wizualnej budynków, które znajdują się na tej części terenu. Zabytkowe obiekty – Dom Administracyjny oraz Pałac Targowy zostałyby od zewnątrz przywrócone do stanu przedwojennego poprzez odtworzenie detali, form dachów i kolorystyki elewacji. W nich wprowadzone zostałyby częściowo ogólnodostępne lokale handlowo-usługowe na parterach.

Pawilon nr 100 zastąpiony zostałby przez nowy obiekt, który stanowiłby naturalną przeciwwagę wobec hal znajdujących się na przedłużeniu Wejścia Wschodniego. Zajmowałby większą powierzchnię niż dotychczasowy obiekt i pełniłby głównie funkcje biurowe oraz konferencyjne.

W przestrzeni pomiędzy Collegium Heliodori Święcicki a Collegium Anatomicum parking dla samochodów zastąpiony zostałby przez ogólnodostępny park.

Rok 2040

Dużą zmianą byłoby udostępnienie Placu Centralnego MTP dla pieszych, dzięki czemu niemal cały obszar stanowiący historyczny trzon MTP stałby się przestrzenią publiczną. Możliwe byłoby to wówczas, gdy usunięte zostałoby Wejście Wschodnie. Powstały wcześniej budynek, który zastąpił Pawilon 100 otrzymałby swój odpowiednik po drugiej stronie osi wejścia na tereny targowe, tworząc ramę dla Iglicy. Pawilon 3 znajdujący się na jego przedłużeniu zostałby zastąpiony obiektem uzupełniającym „Ścianę Zachodnią” Poznania. Nowy obiekt, na obrysie wcześniejszej hali, pełniłby przede wszystkim funkcje konferencyjne. Byłby obiektem o charakterze miejskim – posiadałby elewacje z oknami, a na jego parterze znajdowałyby się lokale handlowo-usługowe, które umacniałyby poczucie, że Plac Centralny stał się dużym, dostępnym placem Poznania. Plac ten zyskałby także nową nawierzchnię oraz małą architekturę.

W zachodniej części terenów targowych rozbudowany zostałby Pawilon nr 6, który wraz z pawilonami 4, 5, 5a, 10, 14 i czteropakiem mógłby pozostać przestrzenią zamkniętą dla osób nieuczestniczących w wydarzeniach targowych.

  • Autor: Piotr Grzywacz
  • Opublikowano: 04.07.2019, 12:25
  • Ostatnia edycja: 04.07.2019, 12:25