Sonia Rammer | Rezydencja na pustyni Atakama (Chile)

Sonia Rammer | Rezydencja na pustyni Atakama (Chile)

Koncepcja projektu

Atakama to najbardziej suche miejsce na globie. Poza obezwładniającymi pejzażami i rezerwatami przyrody stanowi od wieków obszar ludzkiego eksperymentu, który polega również na bezrefleksyjnym eksploatowaniu jej zasobów naturalnych, co zwrotnie wpływa na erozję społeczną i kulturową. Zachodnia część pustyni, w okolicach miasta Antofagasta, jest naznaczona piętnem wydobycia saletry. Eksploatacja azotanu sodu z jednej strony pogłębiała nierówności etniczne, z drugiej zaś zasilała rządową kasę Chile, które dzięki temu stało się eksportowym potentatem surowca. Swój wkład w ten tzw. postęp miał również polski badacz, geolog i rektor Uniwersytetu w Santiago Ignacy Domeyko. Pozostałością po wydobyciu saletry są miasta widma. Zgodnie z koncepcją Gillesa Clemente można je nazwać trzecim krajobrazem, a dokładniej terenami opuszczonymi, które powstają pod wpływem zaprzestania jakiejś działalności i ewoluują w stronę krajobrazu wtórnego zasiedlanego przez gatunki pionierskie, pochodzenia obcego, pasujące do biomu.

W taką przestrzeń planuję wpisać się stworzonym przez siebie hybrydycznym gatunkiem inspirowanym jaszczurką Fabiana – endemitem zagrożonym wyginięciem, żyjącym na terenie solnisk Atakamy, których biom ulega degradacji pod wpływem wydobycia litu. Stanę się tym samym pionierskim gatunkiem, zmutowaną wersją jaszczurzo-ludzką. 

Projekt rezydencji w Corporación Cultural SACO desarrolla la Bienal de Arte Contemporáneo w Chile odbywa się dzięki wsparciu MKiDN, Instytutu Adama Mickiewicza, Miasta Poznań oraz Wydziału Edukacji Artystycznej i Kuratorstwa UAP.