Dreszer Katarzyna

dr hab. Katarzyna Dreszer, prof. UAP

Prowadzona Pracownia:
Pracownia Semiotyki Wizualnej

Kontakt:
katarzyna.dreszer@uap.edu.pl

Wybrana działalność:
LABIRYNTY ZNACZEŃ instalacja artystyczna: cykl 3 prac, technika własna: technologia cyfrowa (video i AR-rzeczywistość rozszerzona)        

Praca prezentowana  między innymi w kinie CSW w Toruniu w 2017 w ramach projektu POETRYFILM – Przegląd Wideopoezji, Galerii Arsenał w Poznaniu, na prezentacji w MKE Magyar Kepzomuveszti Egytem w Budapeszcie, nawiązuje do niewerbalnych (wizualno-graficznych) interpretacji utworów współczesnych poetów polskich. Jest ona refleksją nad przenikaniem się obrazu i języka.

Maska przesłania oblicze lecz zostaje w relacji z tym co ukrywa. Zasłania ale jednocześnie ujawnia i wskazuje. W takim kontekście budują się znaczenia w świecie, który jeszcze nie jest nazwany, w momencie, kiedy postrzegamy coś po raz pierwszy. Budują się relacje pomiędzy linią i przestrzenią, linią i znaczeniem. Cykl opowieści w obrazie płynnym i rzeczywistości rozszerzonej związany jest z tworzeniem sytuacji otwierających przestrzenie i znaczenia.

            Elementy w przestrzeni są relacyjne. Linie mają kształt różnicy. Definiujemy je poprzez odniesienia. Tak jak czas  określamy poprzez odniesienie do przestrzeni, a przestrzeń w odniesieniu do czasu. Derrida nazywa to różnicowaniem i odwlekaniem jednocześnie. Jeżeli zjawisko zdefiniujemy i nazwiemy wówczas nakładamy na rzeczywistość te pojęcia.

Każda z prac jest próbą opowiadania dotyczącego tego problemu.

              Płaszczyzny ożywają w rytmach linii, które kształtem są do siebie podobne. Jednak każda z nich ma inną anatomię. Wynika ona z dynamiki, kierunków, ostrości i kontekstów. Miejsce przecięcia, litera czy cyfra jest wskazówką, wyznacza punkt topograficzny, miejsce pobytu, to, co w danej chwili dostrzegamy.

Ich nagromadzenie daje możliwości kreowania nowych struktur. Struktur, które w wyobraźni budują światy metafor.

            Jednym razem są to płaszczyzny zagęszczone, fragmentarycznie przesączające światło stanowiące parawany dla rzeczywistości, ujawniające ją w małych fragmentach. Inne przywołują w wyobraźni rozmaite nakładające się na siebie kształty. Raz zamknięte , opisane rytmami cieni, innym razem otwarte, przez które strumieniami przelewa się światło, aż do zupełnej destrukcji formy w przesączonym światłem ruchu. Jednocześnie poza płaszczyzną otwierają się przestrzenie, których nie jesteśmy w stanie dostrzec „gołym” okiem.