Agnieszka Błędowska | Rozproszone strategie

Agnieszka Błędowska – Rozproszone strategie | Dispersion strategies 

Wernisaż | opening: 15.12.2017, godz. 19.00 | 7 p.m
Galeria :Skala, ul. Św. Marcin 49a, Poznań
16.12. – 30.12.2017

Projekt dofinansowany z budżetu Miasta Poznania

#poznanwspiera

Wystawa Rozproszone strategie / Dispersion strategies Agnieszki Błędowskiej w galerii :Skala inspirowana jest formami wizualnymi wynikającymi z narracji wybranych mechanik gier, dla których kontekstem stają się aktualne wydarzenia społeczne obfitujące w nieustanne zagrożenia oraz rozgrywających się na wielu poziomach próbach wyjścia z nich. Jak słusznie zauważył w „Homo Ludens” badacz pojęcia ludyczności Johan Huizinga, gra ze swej natury jest czymś odrębnym; stanowi swój własny, oddzielony od warunków zewnętrznych świat, który często znajduje się na przeciwległym biegunie prawdziwego życia. Gra tworzy tymczasowe światy […] służące wykonaniu zamkniętej w sobie czynności, […] to reguły gry ustanawiają porządek, pisał.
W czasie płynnej rzeczywistości podział ten jednak nie jest wcale tak oczywisty. Mechaniki gier oraz ich właściwość do stwarzania światów umożliwiają wykorzystanie ich do interakcji artystycznych, a także społecznych. Gry jako narzędzie komunikacji i wymiany – pozwalają na testowanie w bezpiecznych warunkach symulowanej realności – jednak bez narażania gracza na niebezpieczeństwa wynikające z owych sytuacji. To, co stawia gracza w ogniu pozorowanych zdarzeń to bez wątpienia jego potencjalne zaangażowanie emocjonalne i zainteresowanie samą fabułą. Spełnienie warunku niezwykłości akcji, narracji i istnienia umowy powodującej, że działania podejmowane przez jednego gracza mają wpływ na pozostałych i niego samego, uruchamiają mechanizmy wciągające w proces gry. Uczestnicy grając, uczestniczą w swoistym karnawale, gdyż inaczej układają się relacje społeczne (odwrócenie ról); pojawią się satysfakcja, złość, rywalizacja i zagrożenie wynikające z możliwej straty. Huizinga badając pojęcie zabawy zwrócił uwagę na to, że ona sama jest starsza niż kultura. Zabawa angażuje więc wspólnotę i sprowadza ją do układów sił – albo współzawodnictwa (relacja drapieżnik/ofiara), albo strategii sojuszy (zawiązywanie stada). Agonistyka – kiedy walka sama w sobie jest ważniejsza, niż jej ostateczny wynik, przenosi się więc na teren tymczasowego świata rozgrywki.
Prezentowane na wystawie gry w postaci obiektów artystycznych, zapraszają do wzięcia udziału w niejasnej krainie reguł, pełnej nieprzewidywalnych wydarzeń oraz stawia pod znakiem zapytania, ostateczną podmiotowość samych uczestników.